Άννα Βίσση: Η άγνωστη ιστορία με την Χαρούλα Αλεξίου

Με αφορμή τους επερχόμενους «Δαίμονες», η Άννα Βίσση μίλησε στο ελληνικό περιοδικό ΒΗΜagazino για την «χλιδάτη ζωή» του παρελθόντος ενώ θυμήθηκε μια ιστορία με τον Γιάννη Σπανό και τη Χαρούλα Αλεξίου αλλά και την εμμονή της με τη γυμναστική, που ανήκει κι αυτή στο παρελθόν.

Η ιστορία του τραγουδιού που τελικά ερμήνευσε η Χαρούλα Αλεξίου: «Έχω χάσει ένα σπουδαίο τραγούδι που μου δόθηκε. Το έκανα πρόβα και το άκουσα τελικά από άλλον τραγουδιστή. Την "Οδό Αριστοτέλους". Ήμουν πιτσιρίκα τότε και πήγα να κάνω πρόβα με τον Γιάννη Σπανό. Ένιωθα με το ένστικτό μου ότι συνέβαινε κάτι σπουδαίο, όμως δεν μπορούσα να το συνειδητοποιήσω με καθαρότητα. Εγώ άκουγα τότε Beatles, Rolling Stones και βρέθηκα ξαφνικά στην παρέα του Κουγιουμτζή, του Νταλάρα, της Αλεξίου, του Λευτέρη Παπαδόπουλου –θεού τότε των στίχων και της ποίησης των τραγουδιών. Στην εταιρεία Μίνως Μάτσας και Υιός όλα αυτά. Μου άρεσε αλλά δεν ένιωθα ότι άνηκε εκεί. Με φώναξε ο Γιάννης Σπανός μια μέρα να τραγουδήσω την "Οδό Αριστοτέλους" και μου έλεγε, θυμάμαι, "θέλω να ακούσω αυτή τη φωνή που ακούω στο Σ’αγαπώ, μου θυμίζεις βιολοντσέλο σε ψηλές νότες". "Μάλιστα κύριε Σπανέ" απαντούσα εγώ. Με παίρνει, λοιπόν, μια μέρα τηλέφωνο και μου λέει "Ξέρεις, Αννούλα, θα το πει τελικά η Χαρούλα Αλεξίου". Δεν αισθάνθηκα πικρία, την αγαπούσα τη φωνή της Χαρούλας, και τη Χαρούλα βέβαια. Κάναμε πολλή παρέα τότε, μοιραζόμασταν το ίδιο καμαρίνι. Βγάζαμε τέσσερις-πέντε παραστάσεις κάθε Κυριακή στις μπουάτ στην Πλάκα».

Μιλώντας για τις «καλές εποχές» η Άννα Βίσση είπε πως η εντύπωση που δινόταν για εκείνη ήταν λανθασμένη. «Δεν έκανα τέτοια ζωή, χλιδάτη δηλαδή, όσο κι αν φαινόταν κάτι τέτοιο. Βέβαια, κάθε εποχή έχει τις απαιτήσεις της. Τώρα είμαι πιο απενοχοποιημένη από τότε. Νιώθω καλύτερα –σα να μην τα θέλω πια τα περιττά. Δεν μετανιώνω όμως και για τις περιόδους του στρας και του γκλάμουρ. Αλλά, ξέρεις, νομίζω ότι όλα είναι θέμα προσφοράς και ζήτησης. Δεν καθορίζεις εσύ τις προσδοκίες του κοινού, τις καθορίζουν οι συνθήκες της κοινωνίας, η μόδα ενδεχομένως, όλα αυτά».

Παράλληλα, παραδέχθηκε πως υπήρξε υπερβολική σε σχέση με την εικόνα του σώματός της: «Σκέφτομαι καμιά φορά πώς απαιτούσα να είναι το κορμί μου, που δεν είναι η ουσία της τέχνης μου, κι όμως θυσίαζα πάρα πολλά πράγματα για να είμαι σε μια πολύ συγκεκριμένη φυσική κατάσταση. Κοίταζα πριν από λίγο καιρό μια φωτογραφία μου από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 και ζήλεψα πάρα πολύ το πώς ήμουν. Δεν ήταν ματαιοδοξία, ήταν ενέργεια, ήταν διάθεση για ζωή, το έκανα πρώτα απ’ όλα για να γουστάρω εγώ τον εαυτό μου και όταν έβγαινα στην σκηνή αισθανόμουν τόσο περήφανη και γεμάτη αυτοπεποίθηση. Τώρα πια μου φαίνεται λίγο υπερβολικό. Τι άλλο να πω…».

Κλείνοντας, η Άννα Βίσση, κάνοντας έναν σύντομο απολογισμό, δήλωσε: «Έχω πίσω μου μια πορεία που ήταν πιστή στα βιώματά μου, στην όρεξή μου, στις δυνατότητες της φωνής μου, στα γούστα μου, στο πώς αντιλαμβανόμουν τη ζωή, γι’αυτό και διάλεγα τα τραγούδια που διάλεγα. Δε νομίζω ότι έχω πει ποτέ κάτι απλοϊκό. Υπάρχουν και οι ατάλαντου που χρησιμοποιούν το ακαταλαβίστικο για να το παίζουν κουλτουριάρηδες. Μόνο αυτοί μου την έχουν πέσει εμένα. Όσοι είναι ουσιαστικοί με αγαπάνε, νομίζω».