Και όποιος δεν με πιστεύει, τον προκαλώ να μου κάνει βιντεοκλήση!
"Είμαι η Μαίρη Παναγιωταρά, μια εργαζόμενη γυναίκα μια καλή νοικοκυρά" το πηγαίο γέλιο της γειτόνισσας, μου έκοψε τη φόρα. Τι κρίμα, και το έλεγα τόσο παράφωνα καθώς έτριβα με χλωρίνη τα μπάνια.
Έκατσα φαρδιά πλατιά κάτω στο πλακάκι, και σκέφτηκα πότε ήταν η τελευταία φορά που έτριψα τόσο σχολαστικά τα μπάνια, και αμέσως μου ήρθε: δεν θυμόμουν. Θα θυμόταν σίγουρα η Αλίκη, που ερχόταν (ο παρελθοντικός χρόνος με πληγώνει αφάνταστα) και μου καθάριζε μία φορά την εβδομάδα το σπίτι. Γυαλί το έκανε…
Με αυτό το σκεπτικό και τραγουδώντας λίγο πιο σιγά, τελείωσα και με το τρίτο μπάνιο. Τι ήθελα να ενοικιάσω σπίτι με τρία μπάνια; Δεν μας έφτανε το ένα; Τετραμελής οικογένεια είμαστε, όχι ο λόχος πεζικού.
Μετά, κατέβηκα και έβαλα να ψήσω το φιλέτο ψαριού και τις σπιτικές τυροκροκέτες, όχι παίζουμε! Τόσο καιρό ξεσκόνιζα, συγγνώμη, η Αλίκη ξεσκόνιζε, τα τόσα βιβλία μαγειρικής, που χωρίς ιδιαίτερο λόγο αγόραζα. Τώρα ήρθε η ώρα, για το δύο σε ένα: να τα ξεσκονίσω και να τα ανοίξω κιόλας.
Μέχρι να ετοιμαστεί το φαγητό, ετοιμάσαμε με τα δύο πιτσιρίκια μου τον "κύριο πατάτα" με τον οποίον εξασκηθήκαμε στα μαθηματικά. Το ένα ματάκι του κύριου πατάτα έχει πέντε μακαρόνια, πόσα πρέπει να έχει το άλλο για να έχουμε στο σύνολο οκτώ; Εδώ σε θέλω κάβουρα.
Μετά φάγαμε, συγυρίσαμε και έβαλα να πιώ τον εξηκοστό πέμπτο καφέ της ημέρας. Και καθώς καθόμουν στην πίσω αυλή, λίγο πριν πάω εκπομπή στο Ράδιο Πρώτο, το είδα. Τα μάτια μου γέμισαν από συγκίνηση. Ναι, το πρώτο κρεμμύδι που είχα φυτέψει, είχε βλαστήσει. Ήμουν πραγματικά περήφανη!
Και που να σφίξουν οι ζέστες σε συνδυασμό με την καραντίνα, προβλέπω να συγκινούμε με το μυρμήγκι που σπρώχνει το σπυρί με περίσσιο θάρρος. Τώρα που το σκέφτομαι, το ζηλεύω και λίγο. Για το μυρμήγκι δεν ισχύουν τα περιοριστικά μέτρα. Μπορεί να βγαίνει όποτε θέλει και να πηγαίνει ακόμα και μπαρότσαρκα. #μενουμεσπιτι #thaperasikiafto
