O Κύπριος χορογράφος του "Take me to church" [σκηνοθετημένο από τον David LaChapelle]

Αποκλειστική συνέντευξη

Με το "Take me to church", ο Hozier δικαιωματικά θεωρείται ένα απ’ τα μεγαλύτερα νέα μουσικά ταλέντα. Το κομμάτι είναι από μόνο του κόλλημα, απ’ αυτά που με το που τα πρωτοακούς στο ραδιόφωνο βγάζεις το κινητό και ψάχνεις να δεις ποιος και τι, ενώ, μάλλον σε κάποια χρόνια θα θεωρείται κλασσικό -αυτό φυσικά θα το δείξει ο χρόνος που είναι ο καλύτερος κριτής.

To ίδιο συγκλονιστικό είναι και το (ανεπίσημο) videoclip που πρόσφατα σκηνοθέτησε, για το κομμάτι, ένας εκ των μεγαλύτερων καλλιτεχνών της εποχής μας, χωρίς ίχνος υπερβολής, David LaChapelle -μόλις πριν λίγες μέρες και λίγο μετά την καθηλωτική εμφάνιση του Hozier με την Lenox στα Grammy, είχε γίνει ψιλοχαμός από shares εξυμνώντας και δικαιολογημένα το αποτέλεσμα.

Βασικό συστατικό της επιτυχίας ήταν η χορογραφία, για την οποία ευθύνη φέρει, ως προς την απόδοση ο πολυβραβευμένος Ρώσος χορευτής Sergei Polunin και ως προς τη δημιουργία ο Κύπριος Jade Hale-Christophi.

Κοιτάζοντας το επίθετο, στην αρχή λέω… "Λες;". Ένας Κύπριος δίπλα σε τόσο μεγάλα ονόματα; Μπορεί να ευθύνεται και η μυθοποίηση εκ μέρους μου, ειδικά ο LaChapelle είναι ένα από τα ινδάλματά μου χρόνια τώρα αλλά και ο Polunin θεωρείται κορυφαίος χορευτής, το έψαξα για να το πιστέψω. Ισχύει όμως. Ο Jade είναι απ’ τους Κύπριους που κάνουν πρωταθλητισμό στον χώρο τους εδώ και αρκετό καιρό και το να το ανακαλύπτεις αυτό μέσω της δουλειάς τους, τυχαία, βλέποντας κάτι το οποίο εκ των προτέρων σ’ είχε συνεπάρει και μαζί μ’ εσένα εκατομμύρια κόσμο, σε αφήνει λίγο έκπληκτο και πολύ-πολύ χαρούμενο. Ο jade Hale-Christophi συστήνεται στους CITYzens, αφηγείται τη δική του ιστορία, το πάθος του για το μπαλέτο και το πως βίωσε την εμπειρία στα γυρίσματα του "Take me to church".Οι περισσότεροι σε γνωρίσαμε μέσω του videoclip. Πες μας λίγα περισσότερα πράγματα για εσένα.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Βόρειο Λονδίνο. Είμαι μισός Ελληνοκύπριος απ’ τη μεριά του πατέρα μου και μισός Αμερικάνος απ’ τη μεριά της μαμάς μου. Η οικογένεια μου κατάγεται απ’ την Αμμόχωστο, ενώ πριν το 1974 μετακόμισε πρώτα στη Λάρνακα και μετά στη Λεμεσό. Η γιαγιά και ο παππούς μου είχαν ήδη μετακομίσει στο Λονδίνο, από το 1950, εδώ γεννήθηκε και ο μπαμπάς μου. Όταν ήμουν 3 χρονών, οι γονείς μου με ρώτησαν τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω. Απάντησα πως ήθελα να γίνω σαν τον Michael Jackson. Tο είδωλο μου είναι ο Michael Jackson. Ακόμη και τώρα, όταν ακούω τη μουσική του με κάνει να θέλω να χορεύω και με συγκινεί. Γι’ αυτό και στα 5 μου με έστειλαν στο «Islington Arts Factory», στο Νότιο Λονδίνο, εκεί υπάρχουν πολλά μαθήματα για παιδιά να ασχοληθούν μετά το σχολείο όπως jazz, μπαλέτο, μουσική, τέχνη κ.α. Ο καθηγητής μπαλέτου μου κάτι πρέπει να είδε σ’ εμένα και είπε στην μαμά μου πως θα πρέπει να πάω σε ακρόαση ως junior associate στο Royal Ballet School. Έτσι κι έγινε, αποφοίτησα το 2006. Μετακόμισα στη Γαλλία για να χορέψω με το μπαλέτο της κρατικής όπερας του Ρήνου. Επέστρεψα στο Λονδίνο όπου κι εργάστηκα με τις Ballet Black, NBA ballet στην Ιαπωνία, το μπαλέτο Ιρλανδίας και το κρατικό μπαλέτο Αγγλίας.

Στην Κύπρο, δεν βλέπεις συχνά έναν νέο να χορεύει μπαλέτο, ίσως λόγω των πολλών στερεοτύπων ενώ παλαιότερα υπήρχε και ένα είδους bullying σε αυτούς που καταπιάνονταν με αυτό. Αντιμετώπισες τέτοια προβλήματα;
Όχι, δεν ήμουν ποτέ θύμα bullying. Θυμάμαι πως, όταν το έλεγα στους φίλους μου, όταν ήμουν 6 χρονών, αυτοί το έκαναν μεγάλο θέμα και ήταν πολύ cool, ενώ από τη στιγμή που μπήκα στη σχολή και έπειτα σχεδόν πάντα περιτριγυρίζομαι από χορευτές. ο 2012 έδωσα μια αποκλειστική παράσταση για την βασίλισσα, μαζί με έναν πολύ καλό μου φίλο, στο «Marlborough House» του Λονδίνου.

Πότε ανακάλυψες πως ήθελες να ασχοληθείς και με τη χορογραφία, πέρα απ’ το χορό;
Ο αδερφός μου και εγώ συνηθίζαμε να ακούμε Michael Jackson και να κάνουμε τις δικές μας χορογραφίες. Μάλλον τότε ξεκίνησαν όλα. Όταν μπήκα στο Royal Ballet School είχαμε μαθήματα χορογραφίας και σκεφτόμουνα πως θα ήθελα να ασχοληθώ με αυτό. Μετά σαν επαγγελματίας χορευτής πρέπει να βρεις τον χρόνο, εσύ και ο εαυτός σου σ’ ένα στούντιο γιατί είσαι συνεχώς τόσο απασχολημένος που όταν έχεις ελεύθερο χρόνο θες να ξεκουραστείς. Πάντα ένιωθα πως, αν θα έκανα χορογραφία, θα την έκανα με τον δικό μου τρόπο, με εξαιρετική μουσική και με χορευτές που εγώ θα επέλεγα να συμμετέχουν. Οι ιδέες ήταν στο μυαλό μου, απλά περίμενα την κατάλληλη στιγμή.

Ποια τρία γεγονότα θεωρείς σημαντικότερα στην καριέρα σου;
Είμαι μεταξύ τριών γεγονότων. Το πρώτο ήταν το 2012, όταν έδωσα μια αποκλειστική παράσταση για την βασίλισσα, μαζί με έναν πολύ καλό μου φίλο, στο «Marlborough House» του Λονδίνου. Το δεύτερο ήταν όταν δούλεψα με τον Nick Knight το 2014 στο «Diesel Venice Film» και η τρίτη είναι η συνεργασία μου με τον David LaChapelle στο «Take me to church».

Υπάρχει ιστορία πίσω απ’ την χορογραφία αλλά το αφήνω στο τραγούδι του Hozier και στο χορό του Sergei να την αφηγηθούν.
Γιατί το συγκεκριμένο τραγούδι;
O Sergei ήρθε στο Λονδίνο και έμεινε στο σπίτι της οικογένειας μου, με ρώτησε αν ήθελα να πάω μαζί του στο LA και στην Χαβάη και πως ο David LaChapelle ήθελε να τον σκηνοθετήσει σ’ ένα κομμάτι. Μου έπαιξε τη μουσική, ήξερα πως το τραγούδι θα γίνει επιτυχία πριν κυκλοφορήσει καν και άρχισα να δουλεύω ιδέες στο μυαλό μου.

Διαβάστε την αποκλειστική συνέντευξή του στη cityfreepress εδώ