Σωτήρης Παπαδόπουλος: Φωτογραφίζεται πρώτη φορά με τη σύζυγό και τα παιδιά του

Μιλά για τη στιγμή που έκανε όλη την Κύπρο να δακρύσει μαζί του

Ο δημοσιογράφος και παρουσιαστής του ΣΙΓΜΑ φωτογραφίζεται πρώτη φορά με τη σύζυγό του Γιώτα και τα παιδιά του Γιώργη και Κυριακή για το περιοδικό “ΟΚ!” και μιλάει για την οικογένειά του τη φορτισμένη στιγμή με την απαγωγή των παιδιών και το ρεπορτάζ που κάλυπτε αλλά και το νέο επαγγελματικό βήμα της συζύγου του

Πόσα χρόνια κρατάει αυτός ο έρωτας;
Σ: Αυτός ο έρωτας ξεκίνησε το 2006 και τη χρονιά που έρχεται συμπληρώνουμε 10 χρόνια παντρεμένοι. 
 
Πώς γνωριστήκατε και ποιος έκανε το πρώτο βήμα;
Σ: Ένα μεσημέρι του Μάη του 2006 στο εστιατόριο του πεθερού μου. Η Γιώτα, αεροσυνοδός τότε, ήρθε μετά από πτήση και επειδή στο τραπέζι μας υπήρχε ένας καλός της φίλος, της προτείναμε να καθίσει. Και τους δύο τότε μας ένωσε το ρητό «δεν μας ενδιαφέρει ο γάμος». Το βράδυ βγήκαμε μαζί και άρχισε να μπαίνει το νερό στο αυλάκι. Και τελικά… μας ένωσε και ο γάμος!
 
Τι είναι αυτό που έχει η Γιώτα και γοητεύει τον Σωτήρη, και το αντίστροφο;
Σ: Η Γιώτα δεν είναι μια συνηθισμένη γυναίκα. Είναι δυναμική, με πάθος για δημιουργία και όρεξη για τη ζωή. Μια γυναίκα που συνέχεια προσπαθεί να αφήνει πίσω της μόνο το χαμόγελο της εμπιστοσύνης. 
Γ: Η εργατικότητα του Σωτήρη. Από την πρώτη στιγμή που τον γνώρισα με ενθουσίασε το πάθος του. Μετά τον γάμο, με μαγεύει η ευαισθησία και η αγάπη που δείχνει για τα παιδιά.
 
Πόσο δύσκολο είναι για έναν δημοσιογράφο που τρέχει ασταμάτητα, να έχει παράλληλα αντοχές και για την οικογένειά του και κυρίως για τα παιδιά του;
Σ: Στη ζωή πρέπει να βάζεις προτεραιότητες. Και πρέπει σε όλες αυτές τις προτεραιότητες να δίνεις τον απαραίτητο χρόνο. Αυτό προσπαθώ να κάνω. Προσπαθώ έστω στον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο τις καθημερινές και στον πολύ περισσότερο ελεύθερο χρόνο τα Σαββατοκύριακα να περνώ στιγμές με την οικογένειά μου. Τα παιδιά μου με ξεκουράζουν από την πίεση της καθημερινότητας. 
 
Σωτήρη, σε είδαμε να ξεσπάς σε κλάματα σε μια ιδιαίτερα φορτισμένη στιγμή on air, όταν ενημερώθηκες πως βρέθηκαν τα δυο παιδιά που έπεσαν θύματα απαγωγής στη Λάρνακα. Περίγραψέ μας λίγο εκείνες τις στιγμές της συναισθηματικής σου φόρτισης.
Σ: Ήταν μια στιγμή όπου για λίγα λεπτά δεν ήμουν δημοσιογράφος αλλά κυριάρχησε ο τίτλος του «πατέρα». Έβλεπα τη μητέρα του ενός παιδιού που βίωνε την αγωνία και κυριολεκτικά είχα μπει μέσα στο ίδιο συναίσθημα. Θα μπορούσα να ήμουν στη θέση της. Άλλωστε ο γιος μου έχει την ίδια ηλικία με τα παιδιά αυτά. Επί 6 ώρες, ζούσαμε με την αγωνία να μάθουμε κάτι που θα έδινε μια νότα αισιοδοξίας. Μόλις μας είπαν ότι τα παιδιά βρέθηκαν, σαν να βγήκε από μέσα μου ένα τεράστιο βάρος. Απελευθερώθηκα. Ευχαριστούσα τον Θεό που το μαρτύριο αυτό είχε τελειώσει πολύ πριν πέσει το σκοτάδι. 
 
Γιώτα, πώς ένιωσες βλέποντας τον σύζυγό σου εκείνη τη στιγμή;
Γ: Τη στιγμή που ο Σωτήρης δάκρυζε, ήμουν στο γραφείο και δεν είχα τηλεόραση. Όμως συνάδελφοί μου ήρθαν και μου το είπαν. Τη σκηνή την είδα αργά το απόγευμα. Ξέρω ότι ο Σωτήρης νοιάζεται για τα παιδιά! Συγκινήθηκα πολύ. 
 
Σωτήρη, σου έχει ξανατύχει να δεθείς συναισθηματικά με ένα ρεπορτάζ; Τι συνέβηκε και πώς το διαχειρίστηκες;
Σ: Η ιστορία με την απαγωγή των δύο παιδιών θα μείνει για πάντα χαραγμένη μέσα μου. Στα σχεδόν 20 χρόνια δημοσιογραφίας, έχω βρεθεί σε θέματα που άγγιζαν τις συναισθηματικές χορδές μου. Το καλοκαίρι στο Μάτι Αττικής, όπου πήγα για να καλύψω τις πυρκαγιές, η οσμή του θανάτου υπήρχε παντού. Προσπάθησα να μεταφέρω στους τηλεθεατές στην Κύπρο την αληθινή τραγωδία, την ανθρώπινη πλευρά. Δεν θα ξεχάσω επίσης την περίοδο της τραγωδίας στη Ναυτική Βάση, προσπαθούσα να πνίξω την οργή για τον άδικο χαμό 13 ανθρώπων. 
 
Ποια ήταν η δυσκολότερη στιγμή στην καριέρα σου;
Σ: Δυσκολότερο ρεπορτάζ από την άποψη της γνώσης και της απόδοσης θα έλεγα ότι ήταν η περίοδος του «κουρέματος» το 2013. Συναισθηματικά σίγουρα η απαγωγή των δύο παιδιών. Σε δύσκολη θέση βρέθηκα το 2006, όταν είχα συλληφθεί στα κατεχόμενα και έμεινα 24 ώρες στο κελί. Θα έλεγα ότι ήταν η πιο δύσκολη στιγμή, διότι υπήρχε το άγνωστο και το απρόβλεπτο, καθώς δεν ήξερα πώς μπορούσε να κινηθεί το κατοχικό καθεστώς. 
 
Ήρθες ποτέ σε πολύ δύσκολη θέση σε ένα ρεπορτάζ και για ποιο λόγο;
Σ: Πολλές φορές βρέθηκα σε δίλημμα πώς να αποδώσω ένα ρεπορτάζ. Σε αρκετά από τα θέματα που καλύπτω υπάρχουν ζητήματα που θέλουν προσοχή, ώστε να αποδοθούν σωστά και να ενημερωθεί η κοινωνία, χωρίς λαϊκισμό. Ελπίζω να τα έχω καταφέρει τις περισσότερες φορές. 

Υπάρχει μυστικό για έναν τέλειο γάμο;
Γ: Αν υπάρχει αγάπη, σεβασμός και αλληλοκατανόηση, τότε ο γάμος είναι ευτυχισμένος. Αυτό είναι το μυστικό. 
 
Γιώτα, μαθαίνω ότι κάνεις σεμινάρια για εκείνους που φοβούνται τα αεροπλάνα. Πώς το αποφάσισες αυτό; 
Γ: Τον καιρό που εργαζόμουν στις Κυπριακές Αερογραμμές, ήμουν εθελόντρια στο Μεσογειακό Ινστιτούτο Ασφάλειας Πτήσεων και συμμετείχα στα Σεμινάρια Αεροφοβίας. Η χαρά να βλέπω τον κόσμο να απολαμβάνει μια πτήση και να πηγαίνει στον τελικό του προορισμό για οποιοδήποτε λόγο, ήταν απερίγραπτη. Μετά το κλείσιμο των Κυπριακών Αερογραμμών, ο κ. Χρήστος Πέτρου με εμπιστεύθηκε και με έβαλε στην Ομάδα του FSF-MED. Πλέον κάθε χρόνο διοργανώνουμε δύο σεμινάρια και η συμμετοχή του κόσμου είναι μοναδική. 

 
Αν σου γινόταν μια δελεαστική πρόταση θα επέστρεφες στο επάγγελμα της αεροσυνοδού;
Γ: Είναι ωραία τα όνειρα, όμως επειδή πατώ πάντα στη γη, γνωρίζω ότι πλέον δεν υπάρχει πιθανότητα να ξανανιώσω την οικογενειακή θαλπωρή της εργασίας  και της ασφάλειας που είχαμε στις Κυπριακές Αερογραμμές. 
 
Τι ακριβώς κάνετε στα σεμινάρια;
Γ: Ως συντονίστρια των σεμιναρίων, μιλώ με τον κόσμο που δηλώνει συμμετοχή και τους προετοιμάζω ψυχολογικά για να μπορέσουν να παρακολουθήσουν το σεμινάριο. Κατά τη διάρκεια του σεμιναρίου, ειδικοί του χώρου των αερομεταφορών, γιατροί και ψυχολόγοι, ενημερώνουν τους συμμετέχοντες και απαντάνε σε όλες τις απορίες που έχουν. Φυσικά η πιο σημαντική στιγμή του σεμιναρίου είναι η πτήση 30 λεπτών που πραγματοποιείται. Εκεί βλέπεις να ξετυλίγονται πραγματικές φοβίες και συναισθήματα. Στο τέλος νικάει η δύναμη της ψυχής. 
 
Υπάρχει πολύς κόσμος που θέλει να αντιμετωπίσει αυτή τη φοβία;
Γ: Στατιστικώς το 20% του πληθυσμού παγκοσμίως αντιμετωπίζει αυτού του είδους τη φοβία. Το μυστικό είναι να μιλάς με τους ανθρώπους που φοβούνται να πετάξουν και να τους τονίζεις ότι έχουν τη δύναμη να αντιμετωπίσουν τη φοβία τους. 
 
Αν σου έλεγα να μου δώσεις τις πιο σημαντικές συμβουλές για κάποιον που έχει αυτό τον φόβο, ποιες θα ήταν; 
Γ: Αρχικά θα πρέπει να αποδεχθεί το πρόβλημά του, δηλαδή ότι φοβάται να πετάξει με το αεροπλάνο. Να έρθει στα σεμινάριά μας και να ακούσει τους ειδικούς τι έχουν να πουν. Και φυσικά να κάνει την πτήση. Μετά είμαι βέβαια ότι πλέον θα νιώθει διαφορετικά και θα ανοίξουν τα «φτερά» του. Στα χρόνια που είμαι στα Σεμινάρια Αεροφοβίας, το 95% πλέον μπορεί και ταξιδεύει χωρίς φόβο.