Βαρύ πένθος για τον Κωνσταντίνο Κωνσταντίνου: «Ήταν για μένα δεύτερος πατέρας»

«Η παρουσία του άγγιζε την ψυχή μου»

Πολύ δύσκολες στιγμές βιώνει τις τελευταίες ώρες ο Κωνσταντίνος Κωνσταντίνου. Όπως δημοσίευσε ο ίδιος στα social media του «έφυγε» από τη ζωή ο θείος του ο οποίος ήταν σαν δεύτερος πατέρας του. 

Στην σπαρακτική ανάρτηση του έγραψε: «Αποχαιρετισμός σε έναν δικό μου άνθρωπο.  Η ζωή, όπως συχνά λέμε, είναι ένα κράμα από στιγμές χαράς και λύπης. Αυτή η στιγμή για μένα ανήκει αναμφίβολα στη δεύτερη κατηγορία. Γιατί αποχαιρετώ έναν άνθρωπο που έφυγε για το μεγάλο ταξίδι χθες βράδυ.

Έναν άνθρωπο που δεν υπήρξε απλώς κομμάτι της ζωής μου, αλλά ένα τεράστιο κεφάλαιο. Έναν άνθρωπο που η παρουσία του άγγιζε την ψυχή μου.

Αυτός ο άνθρωπος είναι ο Χρήστος Κωνσταντινίδης (θείος Τάκης για μας), αδελφός του πατέρα μου. Δεν ήταν απλώς ένας συγγενής. Ήταν για μένα ένας δεύτερος πατέρας. Ένας ήλιος καλοσύνης στη ζωή μου.

Οι στιγμές που μοιραστήκαμε, από την παιδική μου ηλικία μέχρι σήμερα, είναι αμέτρητες και ανεκτίμητες. Εκπαιδευτικός στο επάγγελμα, έμενε μόνιμα στον Πειραιά, αλλά η καρδιά του ανήκε πάντα εδώ. Στο χωριό μας Ακάκι. Ερχόταν κάθε χρόνο με τη θεία Σοφία για έναν ολόκληρο μήνα, γιατί αγαπούσε τις ρίζες του, τον τόπο, τους ανθρώπους. Και μέσα σ’ αυτές τις επισκέψεις, χτίστηκαν δεσμοί ζωής. Στιγμές μοναδικές. Εκδρομές, ατελείωτες κουβέντες, γέλια, σιωπές γεμάτες νόημα.

Κι όμως, ακόμα και τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου, η απόσταση δεν υπήρξε ποτέ εμπόδιο. Οι βιντεοκλήσεις, τα ταξίδια στην Αθήνα που συνοδεύονταν και από "εκπλήξεις" που στήναμε με τη θεία μου, έφερναν κάθε φορά στο προσκήνιο αυτό το φωτεινό, καθαρό χαμόγελό του. Αυτό που μου χάρισε πρόσφατα στο Αττικό νοσοκομείο που έσπευσα να τον δω. Αυτό το χαμόγελο θα κουβαλώ για πάντα μέσα μου. Όπως και την τεράστια του καρδιά, την απλότητα, τη δοτικότητα, το χιούμορ και το ειλικρινές ενδιαφέρον του για κάθε στάδιο της ζωής μου.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πόσο στάθηκε δίπλα μου και στην αδελφή μου, όταν χάσαμε τον πατέρα μας ο οποίος νοσηλευόταν στην Αθήνα με καρκίνο, όπου και άφησε την τελευταία του πνοή. Ήταν εκεί, μαζί με την θεία μου ένα μεγάλο στήριγμα. Η παρουσία του θείου Τάκη έδωσε σε όλους μας δύναμη να σταθούμε όρθιοι. Ανέλαβε ο ίδιος την ψυχοφθόρα διαδικασία επιστροφής της σορού για να μας ξελαφρώσει εμάς.

Νιώθω την απώλειά του βαριά. Μα θέλω να τιμήσω τη ζωή του. Και γι’ αυτό γράφω αυτές τις γραμμές – για να πω ευχαριστώ. Σε έναν άνθρωπο που μου χάρισε αγάπη και που αφήνει μέσα μου μια γλυκιά ανάμνηση που δεν θα σβήσει ποτέ. Τιμώ και τη θεία μου, που στάθηκε δίπλα του με αξιοπρέπεια, φροντίδα και αφοσίωση. Δύο άνθρωποι δεμένοι βαθιά, σε μια κοινή πορεία ζωής.

Θείε μου αγαπημένε… Στο καλό. Θα σε κρατάμε πάντα μέσα μας»